یوسف زهرا ای آنکه بود منزل و ماوای تو چشمم باز آ که نباشد بجز از جای تو چشمم در راه تو با دیده حسرت نگرانم دارد همه دم شوق تماشای تو چشمم ای یوسف زهرا که سپیدست چو یعقوب از حسرت دیدار دلارای تو چشمم گر قابل دیدار جمال تو نباشد ای کاش که افتد به کف پای تو چشمم نا چند دهی وعده دیدار به فردا؟ شد تار در اندیشه فردای تو چشمم تا کور شود دیده بدخواه تو بگذار یک لحظه فتد بر قدرعنای تو چشمم تا عکس تو در آینه دیده ام افتد بازست هما ره به تمنّای تو چشمم هر سو نگران مردمک دیده از آنست شاید که فتد بر قد و بالای تو چشمم باز آ و قدم نه سر دیده که شاید روشن شود از پرتو سیمای تو چشمم آنقدر کنم گریه به یادت که رود خواب هر شب ز پی دیدن رویای تو چشمم چون دیده نرگس که شد از روی تو روشن دارد هوس نرگس شهلای تو چشمم بگشوده سر راه تو دکّان محبّت وا می شود و بسته به سودای تو چشمم من "خسرو" مدّاحم و با کثرت عصیان باشد به جزاء بر تو و آبای تو چشمم محمد خسرو نژاد (خسرو) امشب از شمع رخت ‏سوخته پروانه ما... پروانه ما... چشمهامان خسته است. گویى در غبار اوهام فرو رفته‏ایم. دستهاى لرزانمان در انتظار دامان ترحم است. و این، گونه‏هاى خشکیده‏مان که در قحطى شبنم مى‏میرد! کاسه‏هاى گدایى احساسمان را بنگر که به خشکسالى معرفت دچار شده‏اند. کجاست آن ییلاق سبز نگاهت که سپیده دمانش شبنم افشان است؟ مسجد شریف نبوی

سلام

ببخشید خیلی وقته ننوشتم آخه بدجوری کارهام به هم دیگه گره خورده اند انشاءالله به زودی شروع میکنم.

مامانم مریضه برای سلامتیش دعا کنید.

نهالی رنجور و کوچک کنار راه ایستاده بود.مسافر با خنده‌ای رو به درخت گفت: چه تلخ است کنار جاده بودن و نرفتن. و درخت زیر لب گفت: ولی تلخ‌تر آن است که بروی و بی ‌رهاورد برگردی. کاش می‌دانستی آن‌ چه در جست‌وجوی آنی، همین جاست.

مسافر رفت و گفت: یک درخت از راه چه می‌داند، پاهایش در گل است. او هیچ‌گاه لذت جست‌وجو را نخواهد یافت.

و نشنید که درخت گفت: اما من جست‌وجو را از خود آغاز کرده‌ام و سفرم را کسی نخواهد دید. جز آن که باید.

مسافر رفت و کوله‌اش سنگین بود.

هزار سال گذشت. هزار سالِ پر خم و پیچ، هزار سالِ بالا و پست. مسافر بازگشت. رنجور و ناامید. خدا را نیافته بود، اما غرورش را گم کرده بود. به ابتدای جاده رسید. جاده‌ای که روزی از آن آغاز کرده بود.

درختی هزار ساله، بالا بلند و سبز کنار جاده بود. زیر سایه‌اش نشست تا لختی بیاساید. مسافر درخت را به یاد نیاورد. اما درخت او را می‌شناخت. درخت گفت: سلام مسافر، در کوله‌ات چه داری، مرا هم مهمان کن. مسافر گفت: بالا بلند تنومندم، شرمنده‌ام، کوله‌ام خالی است و هیچ چیز ندارم.

درخت گفت: چه خوب، وقتی هیچ چیز نداری، همه چیز داری. اما آن روز که می‌رفتی، در کوله‌ات همه چیز داشتی، غرور کمترینش بود، جاده آن را از تو گرفت. حالا در کوله‌ات جا برای خدا هست. و قدری از حقیقت را در کوله مسافر ریخت. دست‌های مسافر از اشراق پر شد و چشم‌هایش از حیرت درخشید و گفت: هزار سال رفتم و پیدا نکردم و تو نرفته این همه یافتی!

درخت گفت: زیرا تو در جاده رفتی و من در خودم. و نور دیدن خود، دشوارتر از نور دیدن جاده‌هاست.

آری نور دیدن خود دشوارتر از نور دیدن جاده هاست.

و چه جاده ایست جاده انتظار که تا خود را نبینی آن را نتوانی دیدن. راستی آیا هنوز هم به فکر هستیم و برای صاحبمان آرزویی داریم فراموش نکنیم که مصلحت ما در همان آرزوی دیرین هست.

انتظار فرج