سید علی موسوی گرمارودی – عاشورای 1400(۱۳۵۸ه.ش)
درختان را دوست می دارم
که به احترام تو قیام کرده اند،
و آب را
که مَهر مادر توست،
خون تو شرف را سرخگون کرده است.
شفق آینه دار نجابتت،
و فلق محرابی ،
که تو در آن
نماز صبح شهادت گزارده ای.
***
در فکر آن گودالم
که خون تو را مکیده است
هیچ گودالی چنین رفیع ندیده بودم
در حضیض هم می توان عزیز بود
از گودال بپرس!
***
شمشیری که بر گلوی تو آمد
هر چیز و همه چیز را در کائنات
به دو پاره کرد:
هر چه درسوی تو، حسینی شد
و دیگر سو، یزیدی.
اینک ماییم و سنگ ها
ماییم و آب ها
درختان، کوهساران، جویباران، بیشه زاران
که برخی یزیدی
و گرنه حسینی اند.
خونی که از گلوی تو تراوید
همه چیز و هر چیز را در کائنات به دو پاره کرد!
در رنگ!
اینک هر چیز: یا سرخ است
یا حسینی نیست!
***
آه، ای مرگ تو معیار!
مرگت چنان زندگی را به سخره گرفت
و آن را بی قدر کرد
که مردنی چنان،
غبطه ی بزرگ زندگانی شد!
خونت
با خون بهایت حقیقت
در یک طراز ایستاد.
و عزمت ، ضامن دوام جهان شد
- که جهان با دروغ می پاشد –
و خون تو، امضای (( راستی )) است؛
]...[
هر کس هر گاه دست خویش
از گریبان حقیقت بیرون آوَرَد
خون تو از سرانگشتانش تراواست.
ابدیّت آینه ایست:
پیش روی قامت تو رسای تو در عزم
آفتاب لایق نیست
و گرنه می گفتم
جرقّه ی نگاه توست.
]...[
چندان تناوری و بلند
که به هنگام تماشا
کلاه از سر کودک عقل می افتد
]...[
نام تو خواب را بر هم می زند
آب را توفان می کند.
کلامت قانون است
خرد در مصاف عزم تو جنون
تنها واژه ی تو خون است؛ خون!
ای خداگون!
]...[
یزید کلمه نبود،
دروغ بود!
زالویی درشت،
که اکسیژن هوا را می مکید.
مُخَنَّثی که تهمت مردی بود
بوزینه ای با گناهی درشت:
(( سرقت نام انسان ))
و سلام بر تو
که مظلوم ترینی
نه از آن جهت که عطشانت شهید کردند
بل از این رو که دشمنت این است.
]...[
خط با خون تو آغاز می شود:
از آن زمان که تو ایستادی،
دین راه افتاد؛
و چون فروافتادی،
حق برخاست.
تو شکستی
و (( راستی )) درست شد
و از روانه ی خون تو
بنیان ستم سست شد.
در پاییز مرگ تو
بهاری جاودانه زایید
گیاه رویید
درخت بالید
و هیچ شاخه نیست
که شکوفه ای سرخ ندارد
و اگر ندارد
شاخه نیست
هیزمی ست ناروا بر درخت مانده.
]...[
یا ثارالله!
آن باغ مینَوی
که تو در صحرای تفته کاشتی
با میوه های سرخ
با نهرهای جاری خوناب
با بوته های سرخ شهادت
وان سروهای سبز دلاور،
باغی ست که باید با چشم عقل دید
اکبر را
صنوبر را
بوفضایل را
و نخل های سرخ کامل را
***
حرّ، شخص نیست؛
فضیلتی ست،
از توشه بار کاروان مهر جدا مانده
آن سوی رود پیوستن
و کلام و نگاه تو
پلی ست
که آدمی را به خویش بازمی گرداند
و توشه را به کاروان.
]...[
ای قتیل!
بعد از تو
(( خوبی )) سرخ است
و گریه ی سوگ
خنجر
و غمت توشه ی سفر به ناکجاآباد
و رد خونت،
راهی
که راست به خانه ی خدا می رود...
تو، از قبیله ی خونی
و ما از تبار جنون
...
ای باغ بینش!
ستم، دشمنی زیباتر از تو ندارد
و مظلوم، یاوری آشناتر از تو.
تو کلاس فشرده ی تاریخی.
کربلای تو،
مصاف نیست
منظومه ی بزرگ هستی ست،
طواف است.
پایان سخن
پایان من است
تو انتها نداری ...
