خجسته باد نام خداوند، نیکوترین آفریدگاران
که تو را آفرید
از تو در شگفت هم نمی توانم بود
که دیدن بزرگی ات را چشم من بسنده نیست

مور، چه می داند که بر دیواره اهرام می گذرد یا بر خشتی خام
تو آن بلندترین هرمی که فرعون تخیل می تواند ساخت
و من آن کوچک ترین مور
که بلندای تو را دز چشم نمی تواند داشت

چگونه این چنین که بر زبر ماسوا ایستاده ای
در کنار تنور پیرزنی جای می گیری
و زیر ممهیز کودکانه بچگکان یتیم
و در بازار تنگ کوفه ...؟

پیش از تو هیچ اقیانوس را نمی شناختم
که عمود بر زمین بایست ...!
پیش از تو هیچ خدایی را ندیده بودم
که پای افزاری وصله دار به پا کند
و مشکی کهنه بر دوش کشد
و بردگان را برادر باشد

آه ای خدای نیمه شب های کوفه ی تنگ
ای روشن خدا
در شب های پیوسته تاریخ
ای روح لیلة القدر
حتی اذا مطلع الفجر

شب از چشم تو آرامش را به وام دارد
و طوفان از چشم تو خروش را
کلام تو گیاه را بارور می کند
و از نفست گل می روید

چاه از آن زمان که تو در آن گریستی جوشان است
سحر از سپیدی چشمان تو می شکوفد
و شب در سیاهی آن به نماز می ایستد

هیچ ستاره نیست که وام دار نگاه تو نیست
لبخند تو اجازه زندگی است
هیچ شکوفه نیست کز تباز گلخند تو نیست

آن هنگام که به همراه آفتاب
به خانه یتیمکان پیرزنی تابیدی
و صولت حیدری را
دستمایه شادی کودکانه شان کردی
و بر آن شانه که پیامبر پای ننهاد
کودکان را نشاندی
و از آن دهان که هرای شیر می خروشید
کلمات کودکانه تراوید
آیا تاریخ به تحیر، بر درِ سرای، خشک و لرزان نمانده بود؟

در احد
که گل بوسه زخم ها
تنت را دشت شقایق کرده بود
مگر از کدام باده ی مهر، مست بودی
که با تازیانه ی هشتاد زخم، بر خود حد زدی؟
کدام وام دار ترید؟
دین به تو یا تو بدان؟

هیچ دینی نیست که وام دار تو نیست

دری که به باغ بینش ما گشوده ای
هزار بار خیبری تر است
مرحبا به بازوان اندیشه و کردار تو

شعر سپید من روسیاه ماند
که در فضای تو به بی وزنی افتاد
هرچند، کلام از تو وزن می گیرد

وسعت تو را چگونه در سخن تنگ مایه گنجانم؟
تو را در کدام نقطه باید به پایان برد؟

الله اکبـــــر

آیا خدا نیز در تو به شگفتی در نمی نگرد؟
فتبارک الله، تبارک الله
تبارک الله احسنُ الخالقین

خجسته باد نام خداوند
که نیکوترین آفردگاران است
و نام تو
که نیکوترین آفریدگانی